I to tiår har Rose’s Pawn Shop utvikla si eiga utgåve av moderne amerikansk Roots-musikk. Det er ein hymneliknande sound som har teke bandet frå heimbyen Los Angeles — der frontmann Paul Givant starta bandet som ei bluegrass-inspirert gruppe med plass for punkete tempo og felesoloar — til scener over heile verda, der lydbiletet har vakse til å romme sveipen frå rock & roll, klangen frå folkemusikk og forteljarkunsten frå country.

Med American Seams, bandet sitt femte studioalbum, feirar Rose’s Pawn Shop dette breispektra uttrykket. Spelt inn gjennom ei rekkje live-økter i studio, er det eit rått og ettertenksamt album om å tre inn i ein ny fase av livet, og sjå attende på lærdom og feilgrep langs vegen. For Paul Givant — ein erfaren låtskrivar som har stått i alle musikkbransjens svingar og omvegar, og som urokkelig har halde fast ved eit prosjekt som har fått ros av Rolling Stone (som kalla musikken deira «a blast of 21st century pickin’-party music») og GQ (som hylla deira «knee-slapping bluegrass-y twang») — er det òg ei moglegheit til å sjå bakover medan han held fart framover.

«Eg kan sjå all vassføringa under brua no,» seier han. «Det er mykje både vakkert og vanskeleg å sjå attende på, men alt har ført meg hit.»

Då Rose’s Pawn Shop sist gjekk i studio, skapte dei Punch-Drunk Life, eit album som ikkje berre pust liv i bandet igjen, men som òg drog musikken i retning av indie-folk-country. For ein gjeng med sør-Californianske turnéslitne musikarar som allereie hadde spela frå fiskevær i Alaska til fjellbygder i Sørvest-USA, kjendes Punch-Drunk Life som ein ny destinasjon.

American Seams, derimot, kjennest både friskt og velkjent, og markerer ein full sirkel tilbake til dei folkelege, strippet ned lydane som lanserte bandet tidleg på 2000-talet.

«Det er litt som eit tilbakeblikk til dei tidlege platene våre,» forklarar Givant. «Vi går tilbake til røtene av folk, bluegrass og country, utan å gløyme rockeinspirasjonen. Det er ein fusjon av alle stadene vi har vore, og det høyrest ut som liveshowa våre. Det er rått. Det er ekte.»

Ekte er det verkeleg. Produsert av Grammy-nominerte Eric Corne, vart American Seams spela inn på fire dagar i Love Street Sound, L.A.-studioet til Robby Krieger frå The Doors.

«Det var viktig for meg at musikarane spelte saman i sanntid, så vi fekk fanga prestasjonane deira samtidig,» seier Corne. «Eg ville verkeleg vise fram kjemien og samhaldet i Rose’s Pawn Shop som eit fantastisk liveband. Sjølv når vi la på ekstra instrument, ville eg aldri at nokon av bandmedlemmene skulle forsvinne i miksen.»

Med bidrag frå gitarist Zachary Ross, kontrabassist Stephen Andrews (Givant sin lengstvarande bandkollega og partner i sideprosjektet The Contraptionists), felespelar Jesse Olema, og to ulike trommeslagarar — Grammy-vinnaren Deacon Marrquin og den hardtslåande, groove-tunge Matt Lesser — er American Seams eit øyeblikksbilete av eit band i toppform, skjerpa av eit intenst turnéliv.

«Mange element i American Seams peikar tilbake til tidlegare Rose’s Pawn Shop, men vi fann likevel nytt terreng å utforske,» seier Andrews, som blei med i 2009. «Under førebuingane var det openbert at vi henta nokre 70-tals blues/country-vibbar på spor som ‘Darken My Door’ og ‘That Ain’t No Way To Get You Off My Mind’, og let nye instrument, som baritongitar og elbass, få plass.»

Med sine nostalgiske feleriff og sitt elektrifiserte driv, byggjer albumets tittelspor ei bru mellom bandet si fortid og notid. «Felinjen høyrest ut som noko du kunne ha høyrt på 1800-talet, og resten av songen er bygd rundt den,» seier Givant. «Det er eit nikk til det gamle Amerika, men det handlar om notida — om det vi har mista, det vi har gløymt, og kvar vi står i dag.»

Høgdepunkta er mange. På «The Summer’s Over» legg bandet lag på lag med stemmer i refrenga, med tekstar om tida som går og ein tidlegare livsfase som glir bort. «What If We Run» er ein filmatisk folk-song med svevande vers og drivande refreng. Resten av albumet kryssar grensene mellom sjangrar og generasjonar, fargar gråsonene, og formar lydbilete som flettar ulike uttrykk saman.

«Musikken vår er eit lappeteppe av amerikanske stilartar,» seier Givant. «Vi har country, rock, bluegrass og folk — all slags amerikanske påverknadar, og alt går inn i Rose’s Pawn Shop-sounden. Vi likte det biletet, og difor kalla vi plata American Seams.»

Det er no 20 år sidan Rose’s Pawn Shop spela sin første konsert, og mykje har endra seg sidan. Trendar har skifta. Bandmedlemmer har kome og gått. Familiar har blitt etablert. Sideprosjekt har sett dagens lys. Likevel held Rose’s Pawn Shop fram — dei utviklar både kunsten og publikumet sitt med kvar utgiving, og skapar eit soundtrack til straumdraga i det amerikanske livet. Dette er robust rootsmusikk, forankra i skarpe låtar og hardt tilkjempa erfaringar frå eit band som har forplikta seg til langdistansen.